USA 2008
Ena en Yeri hebben me het hele weekend op sleeptouw genomen. Lekker naar buiten, en ondanks dat het meestal
onder 0 graden Celcus was, was het zonnetje toch aangenaam warm op m'n gezicht. Zelfs de koudste dag (-11) was
nog steeds lekker (al heb ik toen wel een muts opgehad).
Ik kan echt iedereen aanraden om een keer in de winter op bezoek te gaan. De de meren in Madison zijn echt onvoorstelbaar mooi.
De vlucht zelf was natuurlijk wat saai, maar vanaf het moment dat ik in de bus zat van Chicago naar Madison had ik echt het idee dat ik op reis ging. Mooi uitzicht... alleen maar besneeuwde uitgestrekte velden (agrarisch gebied), en af en toe een typisch dorpje.
Het is een heel erg gezellig weekend geworden. Op zaterdagavond had Yeri een podlock georganiseerd. Een podlock is een feestje waarbij iedereen zijn eigen eten meeneemt. Nu ken ik wel een Amerikaanse fuif waarbij men een zak chips of fles sinas/wijn mee neemt, maar bij deze podlock werden echt culinaire hoogstandjes meegebracht. Er was een Peruaanse jongen die een rundvlees schotel met koffie had gemaakt, Een jongen uit Argentinië broodjes met vulling (althans, met wat hulp van zijn Amerikaanse vriendin), een meisje uit Canada Minestrone, een jongen uit Zwitserland steaks etc. Het grappige van zo'n studentenstad als Madison is dat er heel veel internationale studenten zijn.
Dinsdag overdag ben ik met de bus van Madison weer terug naar Chicago gereden. Onderweg zag je steeds minder sneeuw (terwijl op de heenweg alles wit was). Ongelooflijk hoe snel alles hier gesmolten is. De stad zelf had ik natuurlijk nog niet gezien. Waarschijnlijk dat het daar al wel wat minder was, de temperaturen zijn er immers ook hoger dan in Madison (-3 tot -6 i.p.v. -11).
Mijn eerste kennismaking met Chicago was erg winderig. Het heeft niet voor niets de bijnaam "the windy city". Denk aan windkracht 10 en dat op bovenop een dijk (op de fiets met tegenwind). Soms werd het nog versterkt als je bij een hoog gebouw de hoek om wou lopen. Het woei gewoon door mijn jas heen. Tjonge wat was dat kou zeg. Zelfs het lekkere zonnetje hielp niet meer. Vanaf dat moment heb ik met 2 truien en handschoenen rondgelopen. Veel aan- en uitkleden bij koffieshops, maar wel zo lekker.
In Chicago ben ik naar een NBA basketbal wedstrijd van de Bulls gegaan. Dat was iets dat ik altijd al eens heb willen doen. Niet dat ik nu zo'n grote basketbal fan ben, maar je praat wel over het walhalla op dit gebied. Er is geen populairdere ploeg in de wereld. Alle grote sterren als Michael Jordan en Dennis Rodman hebben er gespeeld. Samen met 21.724 andere toeschouwers heb ik de Bulls aangemoedigd (en Benny de mascotte en de lovables natuurlijk). Het stadion was echt indrukwekkend, de kaartjes afgrijselijk duur (maar ik zat dan vrijwel vooraan), al met al een hele ervaring.
Van woensdag t/m vrijdag is Ena ook nog even naar Chicago gekomen, even op bezoek bij de koningin en daarna de toerist uithangen.
Geniet van de foto's!
Ik kan echt iedereen aanraden om een keer in de winter op bezoek te gaan. De de meren in Madison zijn echt onvoorstelbaar mooi.
De vlucht zelf was natuurlijk wat saai, maar vanaf het moment dat ik in de bus zat van Chicago naar Madison had ik echt het idee dat ik op reis ging. Mooi uitzicht... alleen maar besneeuwde uitgestrekte velden (agrarisch gebied), en af en toe een typisch dorpje.
Het is een heel erg gezellig weekend geworden. Op zaterdagavond had Yeri een podlock georganiseerd. Een podlock is een feestje waarbij iedereen zijn eigen eten meeneemt. Nu ken ik wel een Amerikaanse fuif waarbij men een zak chips of fles sinas/wijn mee neemt, maar bij deze podlock werden echt culinaire hoogstandjes meegebracht. Er was een Peruaanse jongen die een rundvlees schotel met koffie had gemaakt, Een jongen uit Argentinië broodjes met vulling (althans, met wat hulp van zijn Amerikaanse vriendin), een meisje uit Canada Minestrone, een jongen uit Zwitserland steaks etc. Het grappige van zo'n studentenstad als Madison is dat er heel veel internationale studenten zijn.
Dinsdag overdag ben ik met de bus van Madison weer terug naar Chicago gereden. Onderweg zag je steeds minder sneeuw (terwijl op de heenweg alles wit was). Ongelooflijk hoe snel alles hier gesmolten is. De stad zelf had ik natuurlijk nog niet gezien. Waarschijnlijk dat het daar al wel wat minder was, de temperaturen zijn er immers ook hoger dan in Madison (-3 tot -6 i.p.v. -11).
Mijn eerste kennismaking met Chicago was erg winderig. Het heeft niet voor niets de bijnaam "the windy city". Denk aan windkracht 10 en dat op bovenop een dijk (op de fiets met tegenwind). Soms werd het nog versterkt als je bij een hoog gebouw de hoek om wou lopen. Het woei gewoon door mijn jas heen. Tjonge wat was dat kou zeg. Zelfs het lekkere zonnetje hielp niet meer. Vanaf dat moment heb ik met 2 truien en handschoenen rondgelopen. Veel aan- en uitkleden bij koffieshops, maar wel zo lekker.
In Chicago ben ik naar een NBA basketbal wedstrijd van de Bulls gegaan. Dat was iets dat ik altijd al eens heb willen doen. Niet dat ik nu zo'n grote basketbal fan ben, maar je praat wel over het walhalla op dit gebied. Er is geen populairdere ploeg in de wereld. Alle grote sterren als Michael Jordan en Dennis Rodman hebben er gespeeld. Samen met 21.724 andere toeschouwers heb ik de Bulls aangemoedigd (en Benny de mascotte en de lovables natuurlijk). Het stadion was echt indrukwekkend, de kaartjes afgrijselijk duur (maar ik zat dan vrijwel vooraan), al met al een hele ervaring.
Van woensdag t/m vrijdag is Ena ook nog even naar Chicago gekomen, even op bezoek bij de koningin en daarna de toerist uithangen.
Geniet van de foto's!